Η Συνθήκη της Τορδεσίλλας (El Tratado de Tordesillas)
Μετά την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου από τον Χριστόφορο Κολόμβο, οι δύο χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου, Ισπανία και Πορτογαλία, ως κύριες ναυτικές δυνάμεις εκείνης της περιόδου, διεκδικούσαν την κυριαρχία στα νέα εδάφη. Ο Πάπας Αλέξανδρος ΣΤ’, στις 4 Μαΐου 1493, εξέδωσε τη Βούλα Inter caetera, η οποία στόχευε να διευθετήσει τις εδαφικές διεκδικήσεις μεταξύ της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Η βούλα καθόριζε μια διαχωριστική γραμμή 100 λευγιών δυτικά από τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου (Cabo Verde), διανέμοντας τα εδάφη δυτικά της γραμμής στην Ισπανία και τα ανατολικά στην Πορτογαλία.
Ωστόσο, η Πορτογαλία δυσαρεστήθηκε με αυτή τη διανομή και οι δύο χώρες αποφάσισαν να διαπραγματευτούν μια νέα συμφωνία. Η Συνθήκη της Τορδεσίλλας (El Tratado de Tordesillas), που υπογράφηκε το 1494, μετέφερε τη γραμμή διαχωρισμού στις 370 λεύγες δυτικά από τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου. Έτσι, τα εδάφη δυτικά της γραμμής ανήκαν στην Ισπανία, ενώ τα ανατολικά στην Πορτογαλία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα η Ισπανία να αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος της Αμερικής, ενώ η Πορτογαλία επικεντρώθηκε στην Αφρική, την Ασία και τη Βραζιλία.
Η συνθήκη αυτή αποτελεί ένα από τα πρώτα παραδείγματα διεθνούς συμφωνίας για την επίλυση εδαφικών διαφωνιών. Παρότι ο πρωταρχικός της στόχος ήταν να επιλύσει τις διαφωνίες μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας, είχε μακροχρόνιες επιπτώσεις στην αποικιακή ιστορία και την παγκόσμια γεωπολιτική διαμόρφωση.